Co wspólnego z Przedborzem ma królowa Elżbieta II? Chodzi o karykatury autorstwa Łukasza Czuryłło. ZDJĘCIA

Śmierć królowej Elżbiety II Windsor poruszyła ludzi na całym świecie. Mało kto jednak wie o związkach brytyjskiego dworu królewskiego z … Przedborzem, niewielkim miasteczkiem w województwie łódzkim.

Jak to się stało? Wszystko za sprawą Łukasza Czuryłło z Przedborza…

- Czasami wydaje się, że pisanie listów do znanych ludzi lub ważnych instytucji nie ma sensu, bo przecież pisze tysiące ludzi i kto by czytał akurat naszą korespondencję. Tymczasem przekonałem się, że może być inaczej. Jedną z moich pasji jest rysowanie, zwłaszcza rysunek satyryczny. Był rok 2003. W archiwalnym numerze „Brytanii” czytałem o historii angielskiej karykatury i pracach, które znalazły się w kolekcji Rodziny Królewskiej – opowiada Łukasz Czuryłło. - Pomyślałem sobie: spróbuję. Przecież marszałek Charles de Gaulle też zbierał swoje karykatury. Narysowałem 5 karykatur: charakterystycznego nosa rodziny Windsorów, księcia Karola, księżnej Diany, Królowej Matki i Jej Wysokości Elżbiety II oraz napisałem, że słyszałem o królewskich zbiorach karykatur. Na kopercie w miejscu adresata napisałem tylko: The Royal Family, The Windsor Castle, England.

Po dwóch tygodniach, jak wspomina pan Łukasz, dostał list z podziękowaniami. W imieniu Królowej odpisała mu tzw. Lady – in - Waiting - pani Susan Hussey. Oto jego treść:
„Balmoral Castle
12 sierpnia 2003
Drogi Panie Czuryłło,
Królowa życzyła sobie, abym odpisała Panu i podziękowała za list i karykatury, które Pan przesłał.
Jej Wysokość jest bardzo zadowolona z Pańskiego listu i jeszcze raz dziękuje za dobre słowa o Niej.
Z poważaniem,
Susan Hussey
Dama Dworu”

To nie był jednak, jak się okazało, koniec przygody z dworem angielskim i wymianą korespondencji.

- Pracowałem wtedy w szkole podstawowej i przypadło mi zorganizowanie prezentacji Anglii podczas Dni Europejskich. Z jedną z klas, w której uczyłem języka angielskiego przygotowałem przedstawienie „This is England!”. Sami zrobiliśmy stroje, zorganizowaliśmy podkład muzyczny (wtedy jeszcze na kasecie magnetofonowej), a postaciami przedstawienia byli: strażnik królewski, książę Karol i królowa Elżbieta, piłkarz i kibic piłkarski, policjant „Bobbie”, dwóch punków tworzących zespół rockowy, właściciel pubu oraz pastor – kontynuuje opowieść Łukasz Czuryłło. - Pubem był koń gimnastyczny, a uliczną latarnią z kierunkowskazem stalowy wieszak na ubrania. Do zrobienia berła wystarczył tłuczek od kartofli owinięty srebrną folią do pieczenia. Pomysł przedstawienia był na tyle trafiony, że znajomi angliści prosili mnie o przesyłanie scenariusza, który posłużył mi później przy pisaniu artykułu instruktażowego dla magazynu The Teacher, wydawanego wtedy co miesiąc w Warszawie (This is England! A School Performance. „The Teacher”, No. 5 (29) 2005, p. 50 – 51).

Wcześniej jednak nasz rozmówca jeszcze raz napisał do królowej. Przygotował serię nowych rysunków i zdjęcia ze swojej szkolnej imprezy. Do listu dołączył też nieco spóźnione życzenia kolejnych szczęśliwych lat panowania z okazji Złotego Jubileuszu. I ponownie dostał list z Dworu Królewskiego z kolejnymi podziękowaniami i znacznie dłuższy. Co więcej, na kopercie znowu nie podał dokładnego adresu. Napisał jedynie: Her Majesty Elisabeth II, Buckingham Palace, London, England.

„Balmoral Castle
24 sierpnia 2004
Drogi Panie Czuryłło,
Królowa życzyła sobie, abym odpisała Panu i podziękowała za list oraz załączone zdjęcia i rysunki.
Jej Wysokość uważa Pański list za wielce życzliwy i była bardzo zainteresowana prezentacją z Waszej szkoły, na którym przedstawiono Anglię i jej kulturę.
Królowa jest bardzo wdzięczna za serdeczne życzenia i poprosiła, abym jeszcze raz podziękowała za dobre słowa o Jej Wysokości.
Z poważaniem,
Susan Hussey
Dama Dworu”

- Listy wraz z kopertami oczywiście przechowuję do dzisiaj jako cenną pamiątkę. Co ciekawe, są na nich tylko naklejki poczty lotniczej, ale nie ma znaczków. Do przesyłki wystarczą stemple Pałacu Buckingham i Królewskiej Poczty. Nie mówiąc już o tym, że nie pomylono mojego trudnego nazwiska i nazwy miejscowości, co zdarzało się nieraz również w Polsce – kończy Łukasz Czuryłło. - Być może ktoś z czytelników określi mnie mianem „anglofila”. Może i będzie w tym trochę racji, a jeśli chce się upewnić co do swojej opinii, to wystarczy rzucić okiem na załączone zdjęcie części mojej kolekcji.